Το όνομα που οι Τούρκοι δέν ξέχασαν καί δέν θά ξεχάσουν ποτέ!ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ!!! - Ο θυμωμένος Έλληνας

Το όνομα που οι Τούρκοι δέν ξέχασαν καί δέν θά ξεχάσουν ποτέ!

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ!!!

Στην στρατιωτική του καριέρα, «σκότωσε αμέτρητους Τούρκους».Και πάντα με αστραπιαίες επιθέσεις.Για αυτό του δόθηκε το παρατσούκλι…

«Κεραυνός»!

Εθελοντής της Κρητικής Επανάστασης του 1896, οπλαρχηγός στον Μακεδονικό Αγώνα, Υπολοχαγός στους Βαλκανικούς πολέμους, αντισυνταγματάρχης στην Ουκρανική εκστρατεία, Συνταγματάρχης στην Μικρασιατική.

To 1919

Είναι αυτός, που με το Σύνταγμά του γύριζε ατμοπλοϊκώς από την Ουκρανία, αποβιβάστηκε στην Σμύρνη αρχές Ιουνίου 1919 και αφού πληροφορήθηκε:

– την σφαγή,

– το ζωντανό κάψιμο σε φουρνάρικα και

– το πετάλωμα 86 στρατιωτών του 8ου Συντάγματος Κρητών από τους Τούρκους, καθώς και

 – την κατακρεούργηση 6.500 Μικρασιατών και 31 προσκόπων από τους Τσέτες του αρχιεγκληματία (και κατοπινού πρωθυπουργού) Adnan Menteres (που του άρεσε να τον αποκαλούν ελληνιστί Αντνάν ο Μαιάνδριος)…..προέβη με τους 3.000 άνδρες του σε ευρεία κυκλωτική κίνηση πέραν από τον ποταμό Μαίανδρο, απώθησε βίαια στα όρια της έναρξης της Ιταλικής Ζώνης Ευθύνης έναν Ιταλό Λοχαγό, χτυπώντας τον βάναυσα με το καμτσίκι του που πήγε να του κλείσει τον δρόμο, έστησε στον τοίχο και εκτέλεσε 20 Ιταλούς οπλίτες που είχαν νταραβέρια με τους Τούρκους και είχαν δώσει δίοδο διαφυγής στους «σφαγείς του Αϊδινίου», και «αμόλησε» τους αφιονισμένους στεριανούς Θεσσαλούς του, που δεν είχαν ακόμα συνέλθει από το ταξίδι με το καράβι από την Οδησσό (δεν τα πήγαιναν οι άνδρες του και τόσο καλά με το «υγρό στοιχείο» ως ορεσίβιοι που ήταν), πάνω στους κατασκηνωμένους Τσέτες και σε όσα Τουρκικά χωριά βρέθηκαν στο πέρασμα του.

Οι Τσέτες στο στρατόπεδό τους στην Τζίνα κυκλώθηκαν την ώρα του φαγητού και των διηγήσεων για τις σφαγές που έκαναν κατά του Ελληνικού πληθυσμού και για τους βιασμούς που διέπραξαν απέναντι σε Ελληνοπούλες πριν τις εκτελέσουν.

Όλοι τους κατακρεουργήθηκαν μαζικά από τους άνδρες του Κονδύλη, ενώ ο αρχηγός τους, Ταγματάρχης Ναχρί Μπέης, εκτελέστηκε με στομωμένο μαχαίρι από έναν Λαρισαίο, κατ’εντολήν και παρουσία του Κονδύλη.

«Μετά την εξόντωση των αιμοβόρων νομάδων, ο Ελληνικός Στρατός επέπεσε με ορμή σε όλα τα Τουρκικά χωριά της κοιλάδας του κάτω Μαιάνδρου, αφανίζοντας τα πάντα: Άνδρες, γυναίκες και παιδιά σφαγιάστηκαν, μετά από ρητές εντολές του Θεσσαλού Διοικητή, που αγνόησε κάθε εντολή του Γενικού Επιτελείου για «σύνεση» και παρά τις διαμαρτυρίες των Ιταλών προς την Διοίκηση της Στρατιάς στην Σμύρνη, που ήταν φανερό τι άθλιο ρόλο έπαιζαν παρότι δήθεν «σύμμαχοι» στον Α’ ΠΠ. 

Ο Ευρυτάνας Γεώργιος Κονδύλης δεν καταλάβαινε τίποτα…

Τζαμιά κάηκαν μαζί με τους χοτζάδες μέσα, ενώ σε αυτές τις επιχειρήσεις διακρίθηκε ένας Μικρασιάτης ιερέας, ο παπα-Λάμπρος από το Αϊδίνι, που έπειτα από την φρικτή σφαγή των τεσσάρων παιδιών του στο Αιδίνι (μάλιστα οι σαδιστές Τσέτες είχαν παλουκώσει την μεγαλύτερη του κόρη, Ευλαμπία, με το…κοντάρι της Ελληνικής Σημαίας) ήταν πλέον εκτός εαυτού. Με ένα μικρό τσεκούρι και ένα χασαπομάχαιρο ακολουθούσε έχοντας σχεδόν χάσει τα λογικά του τον Ελληνικό Στρατό και έμπαινε μέσα στα σπίτια των Τούρκων χωρικών με ορμή «κομματιάζοντας τους πάντες αδιακρίτως», ενώ έκοψε τον λαιμό και ενός από τους πιο επιφανείς Τούρκους Ιμάμηδες της περιοχής του Αιδινίου, που έμαθε από τους ίδιους τους Τούρκους της περιοχής ότι τους ξεσήκωνε στις σφαγές.

Ο Συνταγματάρχης Σταυριανόπουλος, Διοικητής του 1/38 που αποβιβάστηκε πρώτος στις 2 Μαΐου 1919 στην Σμύρνη, πλησιάζοντας στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Ντεμερτζίκ, είδε κάποιους Τούρκους μαζεμένους να συζητούν.

Γύρισε τότε και είπε στον Μικρασιάτη Δημοσιογράφο που τον συνόδευε: «Αυτό που είδα τώρα θα το θυμάμαι. Νόμιζα ότι δεν είχε μείνει ούτε ρουθούνι Τούρκου ζωντανού, από κει που πέρασε ο Κονδύλης με τους Θεσσαλούς του».

Τα θύματα των Τούρκων ξεπέρασαν τους 500 ενόπλους και πάνω από 2.000 αμάχους το μεγαλύτερο μέρος των οποίων όμως, παρότι δήθεν άμαχοι, είχαν λάβει μέρος στις σφαγές των Ελλήνων.

Έτσι η περιοχή του Αιδινίου ηρέμησε για τρία (!) ολόκληρα χρόνια.Ο Κονδύλης ξαναπέρασε τον ποταμό, με μια καταματωμένη στολή και κρατώντας ένα μακρύ ραβδί, ενώ οι αδάμαστοι Θεσσαλοί πίσω του «κραύγαζαν από άγρια χαρά».

Κι όταν κάποια στιγμή ανώτερος Ιταλός αξιωματικός επισκέφθηκε τον Διοικητή της 1ης Μεραρχίας Ζαφειρίου, για να διαμαρτυρηθεί για την επιχείρηση του Κονδύλη μέσα στην Ιταλική Ζώνη Ευθύνης, ο Ζαφειρίου που ήξερε τι είχε συμβεί τον ρώτησε:

«Κύριε Κονδύλη, ο κύριος ταγματάρχης απ’ εδώ παραπονείται, ότι εκυνηγήσατε τούς Τσέτες εντός της ιταλικής ζώνης κι εκάψατε 7 χωριά!»

Τότε ο Κονδύλης, με ζωηρή φωνή και μάτι που γυάλιζε, έτοιμος για καυγά, απάντησε:

«Να πήτε σ’ αυτόν τον κύριον ότι, εφ’ όσον προστατεύουν τους Τούρκους και τους αφήνουν ελευθέρους να μας χτυπούν, θα κάψω όχι εφτά, άλλα δεκαεφτά χωριά, έστω κι αν χρειασθή να φθάσω μέχρι την Βαβυλώνα!».

Ο Συνταγματάρχης Κονδύλης ήταν από τους ελάχιστους Έλληνες στην Ελληνική Ιστορία που είχαν καταλάβει την ιδιοσυγκρασία των Τούρκων, τον φόβο των Τούρκων στην δύναμη και την αποφασιστικότητα και έδρασε αναλόγως.Είχε καταλάβει την θρασυδειλία του Τούρκου και τον τσάκισε!

Το αποτέλεσμα μετά από τις επιχειρήσεις του Κονδύλη στην περιοχή Μαίανδρου: «Πλήρης ηρεμία…».

.Πηγή