3/12/1944:Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ,ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ-Ιστορια

3/12/1944:Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ,ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ-Ιστορια

  

Τον Κόκκινο Δεκέμβρη του 1944, η Αθήνα και ο Πειραιάς δοκίμασαν συμπηκνωμένη την Κόκκινη Τρομοκρατία που είχε υποφέρει η ύπαιθρος Ελλάδα από τον Σεπτέβριο του 1943, όταν συνθηκολόγησαν οι Ιταλοί και ο ΕΛΑΣ εξαπέλυσε ένοπλη επίθεση μαζί με την  προπαγάνδα του δωσιλογισμού εναντίον όλων των Πατριωτικών Οργανώσεων Αντίστασης και τις διέλυσε πλην ΕΔΕΣ, της «Χ» και των ΕΑΟ Ανατολικής Μακεδονίας.

Ο ΕΛΑΣ και η ΟΠΛΑ χρησιμοποίησαν στην Αττική τις ίδιες απάνθρωπες και εγκληματικές μεθόδους – βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς, σφαγές με μαχαίρι, και δολοφονίες με όλων των ειδών τα φονικά όργανα- που δεν συνάδουν με Κόμμα ή ιδεολογία που ήθελε να κυβερνήσει την Ελλάδα!

Οι σφαγές αυτές προστέθηκαν στις πολλές χιλιάδες της Κατοχής σε ολόκληρο την ύπαιθρο της Ελλάδος, πλήν Ηπείρου και Κρήτης, και έπρεπε να είχε θέσει τον κομμουνισμό στο περιθώριο του Ελληνικού έθνους. 

Το συνοπτικό κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από το έργο μου «ΑΘΩΩΝ ΑΙΜΑ» ΤόμοςΒ΄.

«Στίς 3 Δεκεμβρίου 1944, σέ ἀπάντηση τοῦ τελεσίγραφου τοῦ Παπανδρέου νά ἀφοπλισθεῖ ὁ ΕΛΑΣ, οἱ κομμουνιστές ὀργάνωσαν ἀντικυβερνητική διαδήλωση στό Σύνταγμα πού κατέληξε σέ αἱματηρή σύγκρουση μέ τή Χωροφυλακή καί τήν ἀρχή τῶν Δεκεμβριανῶν.  Η διάλυση όλων των ανταρτικών στρατών είχε συμφωνηθεί στην Καζέρτα της Ιταλίας μεταξύ ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ, κυβέρνησης και Βρετανών.

Φαίνεται ὅτι τό τελεσίγραφο αἰφνιδίασε τά μέλη τοῦ Πολιτικοῦ Γραφείου τοῦ ΚΚΕ, οἱ ὁποῖοι παρά τό ὅτι σύμφωνα μέ τό μελος Γιάννη Ἰωαννίδη εἶχαν ἤδη μυστικά ἀποφασίσει νά καταλάβουν τήν ἐξουσία, πίστευαν ὅτι θά τό ἐπετύγχαναν εὔκολα καί μέ τό δικό τους χρονοδιάγραμμα, χωρίς ἔνοπλη σύγκρουση, καί μόνο λόγω τῆς μεγάλης ἀριθμητικῆς ὑπεροχῆς τοῦ ΕΛΑΣ ἔναντι τῶν Βρετανῶν καί τῶν κυβερνητικῶν δυνάμεων. 

Γι᾽ αὐτό ἀπέρριψαν καί τήν πρόταση γιά πραξικοπηματική κατάληψη τῆς ἐξουσίας πού εἶχε γίνει νωρίτερα ἀπό 12 καπετάνιους μεγάλων μονάδων τοῦ ΕΛΑΣ. Ἡ ἀπόφαση ἐκείνη ἐλήφθη σέ συνάντηση τῶν 12 καπετάνιων στή Λαμία, στίς 17-18 Νοεμβρίου 1944, καί τήν παρουσίασε τήν ἑπομένη ἡμέρα στό Πολιτικό Γραφεῖο τοῦ ΚΚΕ ὁ συνταγματάρχης Σαράφης (σ.σ. στρατηγός ήταν του ΕΛΑΣ, όχι του Ελληνικού Στρατού), πού ταξίδεψε πρός τοῦτο στήν Ἀθήνα.

Παρά τήν ἀρχική συντριπτική ὑπεροχή τοῦ ΕΛΑΣ σέ ἄνδρες καί ὁπλισμό καί παρά τά σοβαρά λάθη των Βρετανών, οἱ κομμουνιστές μετά ἀπό ἀγώνα 30 περίπου ἡμερῶν δέν κατάφεραν ἀπολύτως τίποτε, ἐκτός ἀπό τόν θάνατο περισσοτέρων Ἑλλήνων ἀπό τούς νεκρούς τοῦ πολέμου τοῦ 1940-41 καί τή φυσική καταστροφή μεγάλου μέρους τῶν κτιρίων τῆς Ἀθήνας καί τό πλιάτσικο ἰδιωτικῆς καί δημόσιας περιουσίας. Στούς νεκρούς τῶν Δεκεμβριανῶν περιλαμβάνονται καί περίπου 6.500 ἄμαχοι, οἱ ὁποῖοι συνελήφθησαν βάσει καταστάσεων τῶν τοπικῶν ἡγετῶν τοῦ ΕΑΜ/ΚΚΕ. Οἱ ἐκτελέσεις, μέ ὅπλα, μαχαίρια ἤ ἄλλα φονικά ὄργανα, γίνονταν ἀπό ὀργανωμένα κλιμάκια τῆς ΟΠΛΑ. Βαρύ φόρο αἵματος πλήρωσαν καί οἱ χωροφύλακες καί οἱ  ἀστυφύλακες. Οἱ Σταθμοί Χωροφυλακῆς τῶν προαστίων τῆς Ἀθήνας καί τά Ἀστυνομικά Τμήματα της πρωτεύουσας δέχθηκαν πρῶτα τήν ἐπίθεση τοῦ ΕΛΑΣ καί οἱ χωροφύλακες καί οἱ ἀστυφύλακες μέ τίς οἰκογένειές τους ἦταν στόχοι τῶν κλιμακίων τῆς ΟΠΛΑ. 

Τά ἐγκλήματα στήν Ἀθήνα ἦταν τόσα πολλά, οἱ κακοποιήσεις καί οἱ ἐκτελέσεις τῶν θυμάτων τόσο βάρβαρες καί ἀπάνθρωπες, πού προκάλεσαν τεράστιο ἀποτροπιασμό ἀκόμη καί σέ πολλούς πού ἀρχικά ἔβλεπαν τίς πολιτικές ἐπιδιώξεις τοῦ ΚΚΕ μέ συμπάθεια. Οἱ πιό πολυάριθμοι τόποι θυσίας ἦταν: ἡ χωματερή στό Περιστέρι μέ πάνω ἀπό 2.000 θύματα, ἡ δεξαμενή τῆς Οὖλεν, τά σφαγεῖα τῆς Ἀθήνας, τά Τουρκοβούνια, τό Πυριτιδοποιεῖον, ἡ Καισαριανή, τό Γκύζη, τά λατομεῖα τῆς Νέα Ἐλβετίας, τό Μπραχάμι καί τό τέρμα τῆς ὁδοῦ Μεσολογγίου στόν Βύρωνα. Οἱ σοροί τῶν θυμάτων ρίχνονταν σέ πηγάδια καί ξεροπήγαδα πού ὑπῆρχαν ἀκόμη πολλά στά προάστια τῆς Ἀθήνας, σέ χαράδρες καί ρέματα ἤ σκεπάζονταν πρόχειρα σέ κοινούς τάφους. 

Ἕνα ἀκόμη ἔγκλημα τῶν κομμουνιστῶν στά Δεκεμβριανά ἦταν ἡ ὁμηρία πολλῶν χιλιάδων ἀμάχων, οἱ ὁποῖοι μετά τήν Πρωτοχρονιά τοῦ 1945, μέσα στήν καρδιά τοῦ χειμώνα, ὁδηγήθηκαν πεζοί μέχρι τή Δωρίδα (Άμφισσα, Λιδωρίκι, κλπ), Θεσσαλία καί τό Καρπενήσι. Μεταξύ αὐτῶν ἦταν ἡλικιωμένοι, καθώς καί γυναῖκες καί παιδιά. Σε μιά κουστοδία που ξεκίνησε από την Κηφισιά  ήταν και η σύζυγος του Ιωάννη Μεταξά, η κυρία Λέλα Μεταξά.

Σε άλλη κουστοδία ομήρων ήταν 15 Βρετανοί αιχμάλωτοι, ξυπόλητοι και ξεγυμνωμένοι,μόνο με τα εσώρουχα!

  Στή διαδρομή, πολλοί ἐκτελέστηκαν, συνήθως ὅταν εἶχαν δυσκολία νά ἀκολουθήσουν τούς ἄλλους. Μεταξύ τῶν ὁμήρων ἦταν ήταν καί ὁ γνωστός συγγραφέας καί σκηνοθέτης Κώστας Ἀσημακόπουλος μέ τούς γονείς του καί τά δυό μικρότερα ἀδέλφια του. Ὁ Ἀσημακόπουλος κατέγραψε τίς δικές του ἐμπειρίες τῆς ὁμηρίας του στό βιβλίο του: «Μιά ζωή νά ζεῖς». Ἕνα μικρό ἀπόσπασμα: «..Ζύγωναν τά Χριστούγεννα καί ἤμασταν στό ὑπόγειο τοῦ θερινοῦ -τότε- κινηματογράφου «Φοῖβος». Πάνω κάτω, πεντακόσιοι ἄνθρωποι. Μπορεῖ καί ἐξακόσιοι, ἴσως περισσότεροι. Στοιβαγμένοι, κατάκοποι, ἄλλοι ὄρθιοι καί ἄλλοι ζαρωμένοι, κι ἄλλοι φοβισμένοι, περίλυποι.[...] Ὅσο κράταγε ἡ νύχτα, ἄνοιγε ἡ πόρτα καί ἕνας φρουρός στεκόταν στά σκαλιά καί διάβαζε ὀνόματα, γραμμένα σέ «κόλλες διαγωνισμοῦ». Τά φώναζε κι ὅσοι ἄκουγαν τό δικό τους ἔπρεπε ἀμέως νά ξεχωρίσουν ἀπ᾽ τόν ἀνθρώπινο πολτό τοῦ ὑπογείου, νά περάσουν δίπλα του, νά βγοῦν στό ἄλλο σκοτάδι, ἔξω, «καί», [...] 

Τό ἄλλο πρωί μᾶς ἔβγαλαν ἔξω καί ξανάρχισε ὁ δρόμος μας. Μέ παγωνιά καί ἀγριοβόρι. Βαδίζαμε τέσσερις-τέσσερις, φάλαγγα. Μόλις ἀφήσαμε πίσω μας καί τό τελευταῖο σπίτι, εἴδαμε νά ἔρχεται ἕνα σκυλί πρός ἐμᾶς, σηκώνοντας στό στόμα του κάτι πού μᾶς προκάλεσε φρίκη. Μιά παλάμη, ἕνα χέρι κομμένο λίγο πιό πάνω ἀπ᾽ τόν καρπό. Ἦταν τό πρῶτο σημάδι πού παίρναμε γιά ὅσους ἄκουγαν τά ὀνόματά τους. Πιό πέρα εἴδαμε πάνω στά χιόνια ἄλλα δυό ποδάρια, ἕνα κεφάλι,...» (Σελ. 33-35). . 

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις της δεκαετίας του ’80 που αναγνώρισαν ως Εθνική Αντίσταση το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, τις κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ, χωρίς ταυτόχρονη αναγνώριση απο το ΚΚΕ των εγκλημάτων τους, αδιαφόρησαν για τα αντεθνικά έργα τους και πρόδωσαν τα χιλιάδες αθώα θύματά τους!

Αγνόησαν οι Ελληνικές κυβερνήσεις την επίθεση του ΕΛΑΣ τον Δεκέμβριο του 1944 εναντίον των Αρχών του Κράτους και των συμμάχων Βρετανών, και τις νέες σφαγές χιλιάδων αμάχων στην Αττική,  μετά τις σφαγές χιλιάδων αιχμαλώτων ταγματασφαλιτών και αμάχων την περίοδο Σεπτεμβρίου – Νοεμβρίου 1944 στην Πελοπόννησο (Αχλαδόκαμπο, Γαργαλιάνους, Καλαμάτα, Μελιγαλά, Μυστρά, Πύλο, Πύργο) και στη Μακεδονία (Τριάδα, Δημητρίτσι, Κιλκίς, κλπ.). 

Ακόμη δεν έχουν τιμηθεί από τη Βουλή των Ελλήνων τα θύματα της Κόκκινης Τρομοκρατίας. Καιρός είναι η παράλειψη αυτή να διορθωθεί!

ΝΑ ΟΡΙΣΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ «ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»!